Dag 61 – 40 km
Bad Eisenkappel – Hrib/Pieddvor
Het belangrijkste nieuws van vandaag is dat de boomfiets is gerepareerd en het weer goed lijkt te doen. Wat een opluchting. En wat zijn we er blij mee. Vanochtend zijn we op onze ingelaste ‘pauzedag’, omdat de boomfiets stil staat, rustig opgestaan, er is nog geen bericht van DHL dat het nieuwe onderdeel onderweg is, vreemd, het is vrijdag al per expres verzonden. Zullen we het uit München op gaan halen? We overleggen met Luuk uit Heeten en George uit München en de conclusie is dat George met een collega vanuit München naar de boomfiets in Bad Eisenkappel komt. Dat is fijn. Ze brengen dan gelijk extra reserveonderdelen mee. We gebruiken de tijd voor we weg moeten om daar rond vijf uur te zijn om mails te beantwoorden, de was en boodschappen te doen, een filmpje over de stand van zaken van onze tour te maken voor Bouwurk Arcadia in Leeuwarden, boompjes water geven, enz. Met Daan en Richard rijden we rond drie uur richting de grens om de berg over te steken naar Bad Eisenkappel. We zijn weer even in Oostenrijk. We moeten nog een uurtje wachten voor George en Julian arriveren en gaan nog even bij het gemeentehuis langs. Het is dicht maar we laten een boompje en wat folders achter, de boomfiets heeft hier tenslotte wel twee dagen gestaan. Als de mannen van Movaria er zijn gaat het snel. Het kastje van het besturingssysteem wordt in zijn geheel vervangen, en hij doet het weer. Wat geweldig. Nu kunnen we Nova Gorica gewoon halen en zijn we op tijd voor de geplande aankomst op zaterdagmiddag. We bedanken George en Julian hartelijk en besluiten toch de boom vanavond nog over de berg te brengen, voor het donker wordt. Het is kwart voor zeven als we van start gaan, na de eerste kilometers vals plat wordt het steiler en haken we de boomfiets aan de auto voor een ‘sleepje’, zo verliezen we niet te veel tijd. Een extra trui is nodig want het koelt snel af. Na een goed uur zijn we boven op zo’n 1.200 meter. Daan gaat de uitdaging aan om het zelf te fietsen en dat lukt. Een topprestatie. Wel met wat ondersteuning natuurlijk van de E-bike. Op het hoogste punt is ook de grens naar Slovenië en daar maken we, zoals gebruikelijk een foto. Dan begint de daling. Gemiddeld acht procent, goed te doen. Op een paar mooie plekken maakt Richard nog prachtige dronebeelden. En voor we het weten zijn we beneden. Tenminste dat dachten we. Laten we nog wat extra kilometers maken nu het zo rustig is op de weg. We rijden nog een kleine twintig kilometer langs de Kokra, een snelstromende beek die dan weer links en dan weer rechts van de weg stroomt. Het geluid is rustgevend en komt boven het basisgeluid van de boomfiets uit. Wat een heerlijke rit, ook al is het best fris, we hebben de hele afdaling voor onszelf, heel af en toe komt er iemand langsrijden. En zo gaat het slingerend verder bergafwaarts, terwijl het langzaam donker wordt en de volle maan opkomt, die precies vandaag extra vol blijkt te zijn. Wat een schoonheid en wat een kracht van de natuur. Het is bijna donker als we rond half tien de boomfiets parkeren en in een klein half uurtje naar huis rijden in Kranj. Toch nog zo’n veertig kilometer gefietst vandaag. Onder het eten concluderen we dat het geluk weer aan onze zijde is. Dat voelt goed. Lekker slapen.
wo 11 juni - dag 62 – 43 km
Hrib/Pieddvor – Zelezniki
Een prachtige zonnige dag vandaag. Al voor zeven uur in de ochtend luiden de klokken van de kerktoren naast ons onafgebroken vijftien minuten lang. En in de avond doen ze dat rond negen uur. Alsof ze willen zeggen het is zeven uur, tijd om op te staan, en het is negen uur, tijd om naar bed te gaan. We rijden met z’n vieren naar de boomfiets in Preddvor en Richard en Sanne fietsen met de boomfiets mee. We komen al bijna direct langs het gemeentehuis van Preddvor en lopen daar even binnen. Martina ontvangt ons en geeft ons de adresgegevens van de burgermeester, en wij geven haar een boompje en een boskboek. Daarna gaat het gelijk al een beetje heuvel op. Het landschap is prachtig en anders dan in Oostenrijk, maar wat er nou anders is, ik vind het moeilijk te zeggen: Kleinschaliger, afwisselender, maar er is meer, maar wat? Mooi is het in ieder geval wel en ook geeft het een bepaalde rust. Misschien zijn dat de majestueuze bergen wel, of de combinatie met de bergen op de achtergrond? Zo rijden we richting Golnik en langs kleinere dorpjes en gehuchtjes. Het valt op hoeveel eigen groentetuinen de mensen hier hebben. En de boerderijen met de koeien staan gewoon tussen de huizen in. En overal wordt het gras gemaaid en op karakteristieke ‘ruiven’ gelegd. Heel aangenaam eigenlijk deze ontspannen sfeer. Iedereen doet maar wat en geeft elkaar de ruimte, zo lijkt het in ieder geval. En opeens staan we voor een enorme lindenboom die 500 jaar oud blijkt te zijn. Prachtig. Ons boompje is er echt een baby bij. We rijden zo’n vijfenveertig kilometer vandaag tot Zelezniki. Lunchen ergens langs de weg in het gras. En vooral de laatste vijftien kilometers zijn pittig de heuvel op tot bijna negenhonderd meter hoogte. We moeten hier en daar het ‘sleepje’ gebruiken. En voor Sanne en Richard is het zo steil naar boven fietsen een uitputtingsslag. Voor we echt afdalen komen we in Drazgose langs Brunarica, een bar/restaurant waar veel wandelaars en fietsers even pauze houden. En dat doen wij dan ook maar, het is volgens onszelf welverdiend. We zitten heerlijk in het zonnetje en bestellen ook wat te eten. Hoeven we niet te koken vandaag. Tegen achten rijd ik de boomfiets naar beneden, een afdaling van een kleine driehonderd meter hoogteverschil met vele s-bochten. Het gaat goed. In Zelezniki parkeren we de boomfiets en stap ik bij de anderen in de auto terug naar ons verblijf met de luid luidende klokken, zuidelijk van Kranj, in Skofja Loka. Het was een mooie route door een prachtig landschap. Het bevalt ons wel hier in Slovenië.
do 12 juni - dag 63 – 58 km
Zelezniki – Postaja
De boom stond er nog, zoals elke ochtend, gelukkig. In Zelezniki. We fietsen eerst naar het gemeentehuis, een gebouw dat niet als zodanig te herkennen is. Na wat uitleg worden de twee dames steeds enthousiaster en wandelen mee naar beneden, om de boom te zien en nog wat foto’s te maken. Burgermeester Marko Gasser is er niet vandaag. Ze zullen het bosboek en de flyer aan hem doorgeven. We beginnen aan onze etappe van vandaag van zo’n vijftig kilometer met een flinke heuvel erin. Het begin gaat nog wel maar dan wordt het steiler en steiler. We doen weer een ‘sleepje’, wat veel weg heeft van een ‘sleetje’ alleen is het omhoog in plaats van naar beneden. Ook nu is het voor de fietsen, waarvan de ondersteuning niet altijd evengoed blijkt te werken een reuzenklus. Sanne en Daan zijn behoorlijk buiten adem. Maar het lukt, het is goed één uur als we op het hoogste punt, ca. 1.100 meter, ons broodje eten en bijkomen van de klim. En dan is het glijden naar beneden, kilometer na kilometer, voorzichtig en veel hangen in de remmen. Met echt prachtige uitzichten. Genieten. Wat is Slovenië toch mooi. In ieder geval dit deel van het land. Zo rollen we naar Cerkno. Net ervoor drinken we koffie waar een hele groep mannen en vrouwen geïnteresseerd naar de boomfiets komt kijken, nadat Sanne folders uitdeelt. In Cerkno gaan we ook daar bij het gemeentehuis langs waar niemand meer binnen is en we een boompje, folders en het boek achterlaten. We fietsen verder heuvel af, zo maken we snel kilometers. Het is heerlijk fietsen ook voor de boomfiets, je kunt zo meer ontspannen genieten van het landschap. We delen hier en daar een boompje uit en maken een foto met een blij iemand. We volgen al een hele tijd een beek, de Idrijca, die steeds breder wordt en meer op een rivier lijkt. Aan beide zijden rijzen de bergwanden omhoog. Geleidelijk wordt het dal wat ruimer, de bergen wijken wat. Wat een krachtig landschap is dit. Met de zon in het gezicht, de warme lucht op de blote armen en benen is het een genot hier te mogen fietsen. Ook hier zijn de reacties van de mensen enthousiast. Duim omhoog, zwaaien, toeteren. Dat maakt het zeker nog leuker om met de boom hier te fietsen. En zo fietsen we tegen zessen het gehucht Postaja binnen waar we een parasol scoren, een welverdiend biertje doen en de boomfiets parkeren. Het is vanaf hier nog een kleine veertig kilometer naar Nova Gorica. En meer dan een uur terugrijden naar onze overnachtingslocatie van de afgelopen dagen in Skofja Loka. Wat een mooie dag weer. We beseffen langzaam dat we er bijna zijn. En dat voelt best vreemd. Het leek zover weg en nu is het zo dichtbij. Overmorgen komen we in Nova Gorica aan. Theo Heldens belde nog, hij is onderweg en komt vannacht aan in Nova Gorica om morgen onze Circle4Change-expo in het station op te bouwen, voor het Europa-plein. En ook Vincent Tiel Groenestege is onderweg naar Nova Gorica. Hij blijft een goede week om hand en spandiensten te verrichten. Top allemaal. Lekker slapen, als de kerkklokken het toelaten. We wachten af.