In de ochtend de presentatie voor vanmiddag afgerond op basis van de presentatie die ik voor Nova Gorica had gemaakt twee weken geleden. Rond half twaalf wandelen we samen naar de bus die ons via Mestre over de lange dam naar het Venetië-eiland brengt. Vanaf daar nemen we de waterbus naar het Arsenaal, het openbaar vervoer via het Grand Canal naar de Biënnale. Onderweg kijken we goed wat het mooiste beeld is om morgen met de boomfiets op een boot te filmen. We zijn mooi op tijd in de ‘speakers corner’ dat zich aan het einde van de prachtige en indrukwekkende Biënnale-exposite bevindt. We maken de techniek in orde en daar is Christopher al, de moderator voor vanmiddag. Christopher Hawthorne is architectuurjournalist en -criticus en woont en werkt vanuit Los Angeles en de Yale-universiteit. De presentatie wordt ook opgenomen voor op de website van de Biënnale. Maar tijdens de presentatie hapert de techniek voor het afspelen van de filmpjes een beetje. En ik moet eerlijk zeggen dat ik betere presentaties heb gegeven. Wel was ik blij met het enthousiasme van Christopher over ons project. Met name de eenvoud van het concept sprak hem erg aan. En de vragen die hij stelde zijn voor ons verhaal interessant, zoals: Hoe heb je door de cirkelvormige beweging het landschap ervaren? Wat doen de grenzen met je? En hoe is de verhouding natuur en cultuurlandschap? Ik vertelde dat voor mij het spanningsveld tussen wat ik zie en wat ik weet op dit moment de grootste vraag is. Ik zie een prachtig landschap met veel natuur en weet dat het slecht gaat met biodiversiteit en klimaat. Hoe brengen we dit bij elkaar? Niet eenvoudig. Christopher stelt voor Los Angeles het verhaal van Bosk te vertellen, ze hebben daar in 2028 de Olympische Spelen en het zou aardig zijn als daar de ambitie wat opgekrikt wordt. Na de presentatie nemen we afscheid en spreken af contact te houden. Met ons team drinken we een bakkie en wandelen nog een goed uur door de mooie en gelaagde expositie. We nemen de boot terug richting het station en stappen ergens halverwege uit om in twintig minuten binnendoor te wandelen. Tja, en als je dan niet geluncht hebt, het is tegen vijf uur en je wandelt dan langs al die leuke restaurants is de verleiding erg groot om op zijn minst op de menukaarten te kijken. Het blijkt een juiste keuze omdat het nog meer dan anderhalf uur is om naar huis in Mestre te komen. Onderweg op de boot bel ik met Sjoerd Bootsma van Arcadia die met zijn vrouw vanmiddag in Venetië is aangekomen. We zien elkaar morgen. Erg leuk dat hij gekomen is. Na het eten wandelen we langs de prachtige grachtjes en kleine straatjes, om bij het busstation de bus te nemen richting Mestre. De laatste twintig minuten wandelen we en rond tien uur zijn we terug op ons honk. Wat een mooie dag in Venetië.