Nadat we alles in de auto’s hebben ingeladen nemen we afscheid van de moeder van Angelica, onze huisbaas, en rijden we naar de boomfiets die in de buurt van de kustplaats Caorle staat geparkeerd, drie kwartier rijden. Onderweg herkennen we vele plekken en gebouwen waar we gisteren ook langsgefietst zijn. Het is best raar dat je bepaalde dingen wel en andere dingen niet herkent, en dat is voor iedereen weer anders volgens mij. Waar zit dat eigenlijk in? We parkeren de bus en de aanhangwagen en bereiden de boomfiets voor om zeventig kilometer naar Mestre, ten noorden van Venetië, te fietsen. We zijn tweehonderd meter op weg en opeens valt de elektriciteit uit. Dit kennen we nog niet. Hoe kan dit? We zetten de boomfiets aan de kant en zien de bui al hangen: het is zaterdagmorgen, waarschijnlijk niemand bereikbaar en hoe gaan we op tijd in Venetië aankomen? Morgenmiddag heb ik daar een presentatie in het Biennale-programma. Ik word er onrustig van. Hoe pakken we dit aan? Ik bel met Luuk van de fiets en hij weet het ook niet. We concluderen dat het mogelijk met de regen te maken heeft maar hoe lossen we het op? De korte versie van het verhaal is als volgt: We hebben het gelukkig voor elkaar gekregen. Rond drie uur rijdt de fiets weer. Wat bleek? Nadat we uiteindelijk, op advies van Felix van het bedrijf van het motorsysteem die vanuit Amerika belde, het display hadden vervangen bleek het probleem opgelost. Waarschijnlijk is er vocht ingekomen. Hoe dan ook, we hadden niet verwacht nog te kunnen fietsen vandaag, een hele opluchting. Om half vier fietsen Daan en ik dan eindelijk richting Jesolo. Richard had ondertussen Sanne van het vliegveld in Venetië opgehaald. We zijn weer compleet, heel fijn en doen een minidansje. Sanne neemt de rode bus mee en gaat alvast naar ons nieuwe huis in Mestre, Richard volgt ons met de auto en aanhangwagen. De route is prachtig, we fietsen veel langs het water, het is rustig hier. We vreten kilometer naar kilometer, want we gaan wel proberen de zeventig kilometer nog te halen vandaag, ook al zijn we laat begonnen. Het contrast is groot. Sommige wegen zijn super rustig en anderen superdruk. Het valt op dat de mensen in de auto’s die ons tegemoetkomen blijer kijken dan in de auto’s die achter ons zitten. Zij kunnen ons moeilijk inhalen en zien het minder goed. Logisch eigenlijk ook wel. We fietsen langs de kustzone maar zien de zee niet. De vegetatie, de vogels en de dijken verraden dat de zee in de buurt moet zijn. En zo komen we langzaam in de buurt van Venetië. Het is rond acht uur als we door het centrum van Mestre fietsen en even later hartelijk worden verwelkomd door GianLuca, onze nieuwe huisbaas. We parkeren de aanhangwagen, bus en boomfiets binnen het hek en ruiken het eten al als we binnenkomen. Sanne heeft alweer gekookt. We zijn moe maar iedereen is blij dat we het gehaald hebben en het is echt een record, zeventig kilometer binnen vijf uur. Op deze locatie blijven we vijf nachten, dat geeft rust. Morgenmiddag naar het Arsenaal van de Biënnale voor mijn presentatie in het GENS public program. Wat een dag was het weer. Of het nu toeval, geluk of wat dan ook is, we hebben alles weer op de rails. En we zijn in Venetië, nou ja, in Mestre.