We rijden naar Plankenwarth waar we de boomfiets woensdag hebben achtergelaten langs de weg. Hij staat er nog, gelukkig. Accu erin en starten maar. Maar nee, helaas hij doet het niet. Alsof de fiets geen zin heeft de berg op te gaan. Ai. We nemen afscheid van Nanja, Richard brengt haar terug naar haar auto en samen met Daan kijk ik naar de opties voor de boomfiets. Het losse contact dat ergens in het systeem zit speelt weer op. Maar hoe vind je dat? We bellen met Cargo Cycling en proberen van alles uit en wisselen ook enkele kabels. Ondanks de geweldige ondersteuning vinden we het niet. Omdat we op deze plek geen verbinding hebben moeten we voor het bellen steeds even de berg op. Al met al kost het veel tijd terwijl we juist vandaag een flink stuk willen fietsen. Rond vier uur vinden we een oplossing via een monteur van het motorsysteem uit Duitsland. Door de accu zelf te activeren wordt de verbinding met het besturingssysteem gemaakt en ja, de fiets doet het weer. Wat een opluchting. Het is een tijdelijke oplossing en daarmee is het probleem nog niet opgelost maar we kunnen wel weer fietsen. Het geluk heeft de pech weer ingehaald. Heel fijn. Zeker omdat we anders drie dagen stil zouden staan, het is tenslotte vrijdagmiddag voor het Pinksterweekend. Na een klein stuk steil omhoog met een ‘sleepje’ gaat het lang helling af. We glijden heel geleidelijk naar beneden. Het is zelfs lekkerder om nu aan het eind van de middag te fietsen dan midden op de dag met zo’n dertig graden. Zal de boomfiets dat ook vinden? Een prachtige route en een relatief vlakke etappe in vergelijking met de laatste dagen. Overal weer lachende mensen die hun hand of duim opsteken. Prachtig. En zo fietsen we door tot half negen en fietsen we toch nog bijna vijftig kilometer in een flink tempo, zodat we geen grote achterstand oplopen. We stoppen in Deutschlandberg voor de echte heuvel begint, of beter een berg van 1.650 meter, Weineofen. Dat doen we morgenochtend wel weer als we fris zijn. In het centrum parkeren we de boomfiets en de aanhanger en rijden de berg over die we morgen met de boomfiets moeten doen. Een flinke rit, ongeveer twintig kilometer naar boven en daarna twintig kilometer naar beneden, en dan nog weer de berg op waar we al twee nachten in ons houten huisje verblijven. Ik heb de bochten niet geteld maar het waren er vele. Het is na tienen als we aan tafel gaan. Na het eten laat Sanne het filmpje zien dat ze van de uitzending op de ORF-2, de Oostenrijkse nationale televisie, heeft gemaakt vanaf haar computer over de boomfiets in Wenen. Te gek toch? Superleuk. Zowel de Radio als Televisie hier in Oostenrijk heeft aandacht aan ons project besteed. Sanne heeft het gelijk op linkdin gezet, en de komende dagen stuur ik het door naar alle opgedane contacten op de route. Bij het bekijken van de mails lees ik dat het ministerie van LVVN onze subsidieaanvraag heeft goedgekeurd. Het hing al in de lucht maar nu weten we het zeker. En dat betekent dat we nu kunnen zeggen dat we de hele cirkel kunnen affietsen, en niet in Nova Gorica / Gorizia hoeven te stoppen. Een hele opluchting. We drinken er een borreltje op. Ik schenk in en neem een slok. Mijn mond vertrekt, ik heb niet goed gekeken en het blijkt azijn te zijn, de verkeerde fles. Het is goed twaalf uur als we tevreden gaan slapen. Weer een innoverende dag, de boomfiets houdt elke dag de spanning erin. En ook al wordt dit soort dagen gedomineerd door het oplossen van logistieke uitdagingen, ik houd me steeds voor ogen: we fietsen wel met een boom door Europa, sterker nog, we fietsen door een best wel heuvelig Oostenrijk. En we krijgen het nog steeds voor elkaar. We mogen heel trots zijn, en dat zijn we ook.