dag 54 – 30 km
Sankt Kathrein am Hauenstein – Haslau bei Birkfeld
Het regent licht als we aankomen in Sankt Kathrein. We besluiten voor we wegfietsen om nog even langs het gemeentehuis te gaan, maar dat blijkt twee kilometer verderop in Ratten te staan. Omdat het de andere kant op is nemen even de auto. In het gemeentehuis vertellen we ons verhaal en wisselen we kaartjes uit. Ze gaat het aan de burgermeester doorgeven. Fijn. We rijden terug en stappen op de fiets met regenkleding aan. Richard en Nanja fietsen mee, Daan volgt met de auto. Sanne is in het huis in Oberneudorf gebleven, om allerlei administratieve en dingen voor het huis te doen. Na een paar minuten gaan we klimmen. En steil. Enkele kilometers, we gaan weer over de duizend meter. Het gaat langzaam. We willen sneller maar dat gaat niet. Toch doet de boomfiets het goed en uitzichten zijn prachtig. We staan even uit te rusten om de boomfiets bij te laten komen als Linda de Haan belt, zij staat ergens in Friesland voor een schoolklas waar ze over de boomfiets verteld. De kinderen reageren enthousiast op het verhaal van de boom die door Europa fietst en nu na een kleine 2.000 kilometer in Oostenrijk is en stellen leuke vragen. We komen na zo’n vijftien kilometer in Fishbach aan, het is al rond drie uur. Na een kopje koffie loop ik samen met Nanja naar het gemeentehuis van Fishbach, vijftienhonderd inwoners. We vertellen ons verhaal en geven een boskboek en een boompje. Richard wisselt met Daan en we fietsen nu eindelijk een beetje naar beneden. De route wordt steeds mooier als we een snelstromend riviertje volgen. We stoppen om de boompjes water te geven vanuit de rivier. Als je zo tussen de bomen staat die hier al tientallen jaren staan valt er een bepaalde, moeilijk te omschrijven, rust over me heen. Jammer genoeg moeten we weer verder. Het landschap is prachtig en de heuvels hebben veel weg van wat we kleine bergen zouden kunnen noemen. We horen dat de opgestuurde spullen van Cargo Cycling voor de boomfiets binnen zijn, echt supersnel. Als we even stil staan stopt er een man die we een boompje aanbieden en die ons aardbeien geeft. De rem lijkt toch weer kuren gekregen de ma, hij blijkt later de dokter van het dorp te zijn, raadt ons aan bij iemand langs te gaan die iets verderop woont, ene Taus. Langzaam fietsen we daarna toe. Als we daar aankomen weten ze al dat we komen. De vader bekijkt de fiets en de dochter gaat gelijk aan het werk en haalt het wiel eraf. Al snel blijkt dat het handig is de opgestuurde onderdelen op te halen zodat we aan beide zijden de remblokken kunnen vervangen. De vader en dochter, Reinhold en Kerstin Taus, blijken aan berg-really’s mee te doen. Nu snap ik ook waarom zij zo goed kan sleutelen. Een uur later hebben we nieuwe remmen. Hoezo toeval? Het halve dorp lijkt ondertussen ervan te weten en het lijkt al aardig op een dorpscafé. Is dit de kracht van een kleine gemeenschap, van het elkaar allemaal kennen? Geweldig toch die behulpzaamheid en wat een aardige mensen. We maken een groepsfoto, geven Kerstin een Boskboek als dank en nemen afscheid. De boomfiets en aanhangwagen laten we staan hier in Birkfeld, die halen we morgen weer op. Dertig kilometer hebben we gefietst vandaag, niet erg veel maar wel veel klimmen en dalen. We rijden naar Oberneudorf en rond negen uur zitten we aan tafel, Het eten is weer heerlijk. Enthousiast verbazen we ons nog een keer over het toeval dat we hebben geoogst vandaag en gaan lekker slapen.
wo 4 juni
dag 55 – 70 km
Haslau bei Birkfeld – Plankenwarth
Bij het verlaten van ons onderkomen krijgen we van Anika, onze host die ernaast woont, een prachtig brood mee, gebakken van haar eigen granen. We rijden met beide auto’s naar de locatie waar de boomfiets staat, daar waar gisterenavond de remmen zijn vervangen. Sanne en Nanja fietsen mee en we stoppen bij de ‘kindergarten in Haslau’ waar we drie boompjes geven en een foto maken. Dan gaat het steil naar boven, waar we een ‘sleepje’ doen om tijd te winnen. Op het hoogste punt, Brandlucken, op zo’n 1.100 meter, drinken we koffie, geven een boompje weg en betaalt de man van de vrouw die de boom kreeg onze koffie. Daarna gaat het bergafwaarts, we glijden kilometers naar beneden door een prachtig landschap met verre uitzichten. Rond twee uur worden we in Passail opgewacht door Silke Leitner van ‘AlmenlandBlick’, ze maakt foto’s voor een artikel. Het Rathaus is dicht na twaalf uur. We pauzeren bij Hexenstub’n aan het pleintje, waar burgermeester Patrick Rosenberger en locoburgermeester Robert Schaffer naast ons blijken te zitten. Hoezo toeval? Ik spreek ze aan en vertel ons verhaal. Ze gaan met de twee boompjes op de foto. Later blijkt uit appcontact dat de vrijheid die wij met onze Tour uitstralen interesse wekt en als een soort van spiegel werkt, zo van wat ben ik eigenlijk zelf aan het doen? Leuk toch dat ons project dat losmaakt. Onze beide fietsen maken elke dag meer piepende geluiden met het afdalen en dat voelt gevaarlijk. We gaan bij het servicepunt van de fietsenverkoop in Passail langs en na even zoeken en rondbellen wordt er vet toegevoegd, net zoals de Boomfiets hebben ook deze fietsen na een kleine tweeduizend kilometer onderhoud nodig. Na de lunch in het gras fietsen Richard en Nanja mee, maar niet lang, het smeren van de remmen heeft niet gewerkt, in ieder geval vertrouwen we het niet, de fietsen gaan op de aanhanger en de reservefiets wordt er afgehaald en daarmee fietst Daan verder. Richard en Nanja volgen met de auto. Het is bijna vijf uur en we gaan nog even wat kilometers maken. En hoe toevallig, we komen langs de locatie waar we vannacht hebben geslapen, bij Anika, en laten de boomfiets zien, ook aan haar dochtertje want gisteren was ze teleurgesteld dat de boomfiets niet langskwam. Ze was blij. Het is heerlijk fietsen, wat is het hier mooi. Het licht is prachtig en de wind is nog warm. De uitzichten worden alleen maar mooier en we dronen nog op een paar prachtige plekken. Net zoals de drone vliegen we door het landschap, veertig, vijftig, zestig kilometer, het gaat heerlijk en hoe verder we komen hoe beter, want we liggen nog iets achter op ons schema en vandaag, woensdag, is eigenlijk onze pauzedag. Dan doet zich weer een TO’tje (toeval oogsten) voor. We stoppen bij een groep mannen die samen een biertje drinken. Het is erg gezellig. Na een half uurtje en een groepsfoto vertrekken we weer. Na een flinke klim, waar ook de politie langsrijdt en eigenlijk niet zo verbaasd is, blijken we vast te lopen en moeten we terug en een stuk omfietsen. Het is wat het is. De schemer valt in en langzamerhand is het goed zo, genoeg gefietst, zeventig kilometer in totaal, heuvel op en heuvel af. We parkeren de boomfiets langs de weg omdat we geen betere plek vinden en rijden met z’n vieren in de auto in het donker nog een uur naar onze verblijfslocatie op hoogte waar we drie nachten blijven. Het is elf uur als we daar aankomen, het is fris hier op meer dan 1.650 meter. Wat een lange dag weer. Maar wel weer een hele mooie.
do 5 juni
dag 56 – 70 km
Plankenwarth (Koralpe - Trum-und Prössinggraben)
Donderdag is onze niet-fietsdag en vandaag nemen we een beetje rust. Ook wel lekker na de lange dag van gisteren. Tweeduizend kilometer hebben we afgelegd. Top. De komende dagen worden na verwachting weer zwaar met flinke heuvels en/of bergen. Morgen willen we ook weer zeventig kilometer doen, net zoals gisteren. Dan zijn we weer helemaal op schema. Morgen is het tot vijftig kilometer redelijk vlak en de laatste twintig lijkt behoorlijk steil te worden tot boven de 1.500 meter. Zo hoog is de boomfiets nog niet geweest. We gaan het zien. Ondanks dat we niet fietsen vandaag zijn we toch de hele dag bezig: Yoga-oefeningen; socials bijwerken; droneshots doorsturen; route aanpassen; overnachtingen boeken, mails beantwoorden; komende dagen plannen; opladen accu’s; bellen en natuurlijk allerlei kleine huishoudelijke dingen. En ook zo vliegt de dag voorbij. Aan het eind van de dag maken we een korte wandeling en proosten we op Nanja die morgen weer teruggaat. Het was erg leuk dat ze er was. En ze komt vast nog weer eens terug. Over tien dagen hopen we in Nova Gorica / Gorizia aan te komen. En dan hebben we de halve cirkel afgelegd, twee-en-half duizend kilometer. Ik kan het bijna niet geloven maar het lijkt te gaan lukken. En wat hebben we een geluk gehad. En natuurlijk dankzij een geweldig team dat goed op elkaar is ingespeeld, elkaar helpt en goed weet mee te bewegen met de grillen van het weer, het landschap, de techniek en andere onvoorziene en onvoorspelbare omstandigheden. Maar we zijn er nog niet. De tocht naar Slovenië wordt pittig maar we hebben er het volste vertrouwen in. We hebben er zin in.