We zijn om half tien bij de boomfiets, die we op het terrein van de brandweer in Angermünde hadden geparkeerd, een kwartiertje rijden van ons onderkomen in Joachims-Thal. Ook Hilbert is erbij en we bouwen twee dunne planken onderin de boomfiets zodat we vanaf nu onderweg een extra accu bij ons hebben. We nemen afscheid van Hilbert, die teruggaat naar Nederland, en we vertrekken. We fietsen op een prachtig, zoals ik dat nu noem, ‘Circle4Change-pad’ richting de Oder, de rivier op de grens  tussen Duitsland en Polen. We komen bijna niemand tegen. Wie hier leeft, leeft echt in de luwte, zo voelt het in ieder geval. Grensgebieden hebben iets speciaal, ze hebben een soort onbestemde ruimte die je nergens anders vindt. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar het is een boeiend fenomeen. Met Sanne fiets ik zo door het glooiende landschap tot we na ongeveer zo’n tien kilometer de Oder zien opdoemen. En daar ligt dan Polen aan de overkant. We volgen de Oder enkele kilometers stroomopwaarts in zuidelijke richting, over het fietspad over de dijk. Hier komen we een enthousiaste man (Andreas Koch) tegen die heel graag in contact wil blijven met ons project. Top weer een mooi contact. We gaan van de wind af, langs de grens aan de Duitse zijde, tot we een brug over kunnen. En dan zijn we na ineens na achthonderd kilometer door Noord-Duitsland te hebben gefietst in Polen. Andere borden, andere moeilijk uit te spreken namen. Je voelt dat het geen Duitsland meer is, maar wat er precies anders is, is nog moeilijk te duiden. Het landschap is niet zo verschillend, het zijn de huizen, de tuinen en erven, en de dorpjes die anders ogen. Vanaf hier fietst Daan met me mee. We volgen nu de Oder zo’n twintig kilometer aan de Poolse kant tot we afbuigen het bos in richting Mieszkowice, ook hier komen we bijna niemand tegen. Net voor de spoorlijn in Mieszkowice vragen we aan een man die hout staat te zagen of we op zijn erf de boomfiets mogen parkeren. In zijn beste Duits zegt hij dat dat prima is. We geven de kinderen twee Verjaardagbomen en maken een foto. En met de auto en aanhangwagen vertrekken we naar onze slaapplaats in Kagno, tien minuten rijden. In Mieszkowice was niets te vinden. Sanne bereid haar Yogales voor en de risotto staat al te pruttelen. Het piep kleine chaletje waar we overnachten is aandoenlijk, een beetje behelpen, en ook prima. Morgen bereiken we met onze bestemming Dabroszym ons ‘weekend’ én de duizend kilometer. Best wel een prestatie, al zeggen we het zelf! En dat op deze bijzondere dag, bevrijdingsdag!