Een speciale verhuizing vandaag, van Italie naar Frankrijk, de Alpen in. We vertrekken van ons huis met de tuin en binnenplaats in Susa met z’n vijven (Richard, Daan, Yka, Liesbeth en ik) in de auto naar Avigliana om daar de boomfiets op te halen, een half uurtje rijden. Vandaar fietsen we vijfendertig kilometer via de binnenwegen over de route terug naar Susa. De boomfiets staat bij de drie fietsen. Het is tien uur als we op de fiets zitten. Sanne en Vincent blijven nog even in Susa omdat we pas om twaalf uur hoeven uit te checken, en de boomfiets toch deze kant opkomt. In Avigliana fietsen we eerst een stukje de verkeerde kant op, opwarmen zeg maar, dan terug op de route door de prachtige kleine dorpjes. Het decor van de bergen is hier prachtig en het blijft redelijk vlak terwijl de bergen steeds dichterbij komen. Het is lekker weer en er is een windje vandaag. De wolken drijven rond de bergkam. Als we in het kleine dorpje San Didero tegen het gemeentehuis aanlopen wandelen we even binnen, geven een boompje en boskboek en maken een foto, ook hier blije reacties. Het is half twee als we al veertig kilometer hebben afgelegd en op de lunch-picknickplek aankomen waar Sanne en Vincent zich al hebben geïnstalleerd. Na de lunch wordt het serieus anders, we klimmen vanmiddag in totaal maar liefst duizend meter de Alpen in, Avigliana ligt op vierhonderd meter en we eindigen vandaag op veertienhonderd meter. Wat een klim. We doen dat in vele kleine stapjes omdat het voor de boomfiets best steil is en de motor moet ook afkoelen. Voor de medefietsers is dat minder prettig. De snelheid van de boomfiets is met de klimstand eigenlijk te laag om lekker door te kunnen fietsen en dan ook steeds stoppen om de paar honderd meter is vermoeiend. En dan heb je ook nog de auto’s en motorrijders, waarvan er een aantal zijn die denken aan een wedstrijd mee te doen, best wel gevaarlijk. Waar leggen we zelf de grens? Wat is nog acceptabel? Wanneer moeten we niet meer mee gaan fietsen? Hier moeten we het zeker nog over hebben. Hoe dan ook, de prachtige uitzichten maken een hoop goed. Het is rond zes uur, als we drie kilometer voor de top en twee kilometer voor de grens met Frankrijk bij Bar Cenisio stoppen en de boomfiets parkeren. Genoeg voor vandaag. Dan maar morgen met de boomfiets Frankrijk in. We hebben ons best gedaan voor vandaag en zijn nu toch echt in de Alpen. En het is bijna niet voor te stellen dat gisteren rond deze tijd de kruiskoppelingen werden vervangen. Als we richting ons nieuwe verblijf rijden waar we drie nachten verblijven, en dat al een flink stuk Frankrijk in ligt, komen we langs de grensovergang en na een kleine steile klim op het hoogste punt. We zijn hier boven de boomgrens op zo’n tweeduizend meter schat ik en met de avondzon geeft dat geweldig mooie beelden. We stoppen bij het stuwmeer, ik rij met Sanne mee, en we maken hier nog even spontaan het nieuwe filmpje voor Arcadia met als onderwerp, hoe kan het ook anders: Hoe fiets je met een boomfiets de Alpen over. We concluderen dat we zeker ook dronebeelden moeten maken als we hier morgen met de boomfiets langsfietsen, juist omdat er hier geen bomen te vinden zijn. Onderweg naar ons verblijf, het is al acht uur, komen we erachter dat alle winkels dicht zijn op vrijdagavond. We bellen met de andere auto’s en besluiten een pizza te eten op een half uur van onze verblijfsplek. Een goede beslissing, we zijn moe, en gelukkig is de bediening snel en is het lekker. Zo nemen we met een pizza afscheid van Italië. Het is al donker als we aankomen in onze berghut. We winnen de ‘snel-uitlaad-wedstrijd’ en bereiden ons voor op de nacht. Een prima verblijf, morgen zien we wel waar we eigenlijk zijn terechtgekomen.