dag 87 – 68 km
Chivasso – Avigliana
Het verhuizen naar een volgende locatie is altijd weer een hele operatie. En toch is het pas net negen uur als we van ons huis afdalen naar het gemeentehuis van Chivasso, waar de boomfiets staat. Daar laten we, zoals afgesproken, een kleine dertig boompjes achter die we niet meer kunnen uitdelen omdat ze te veel blad hebben verloren. We besluiten, voordat we gaan fietsen, de grote kaart op het plein uit te leggen en boompjes uit te delen, mede omdat er vandaag een grote markt is. We worstelen de boomfiets door de menigte en onder begeleiding van een viool delen we de boompjes en folders uit op het pleintje voor de grote kerk met een prachtige gedecoreerde gevel. Het is altijd weer moeilijk het op te starten, om de ruimte op te eisen, zeker als het druk is, maar daarna is het resultaat extra leuk. Ook nu, binnen drie kwartier zijn alle vijfentwintig boompjes uitgedeeld en een veelvoud aan folders. Wat een positieve reacties, wat een goede actie. Het maakt ook ons blij. We zullen de foto’s ervan naar de burgermeester en journalist sturen. Het is alweer bijna twaalf uur als we wegfietsen, Sanne, Daan, Vera en ik. Richard, Yka en Leo rijden de auto’s. De route is in dit gebied veel langs provinciale wegen en dat fietst niet prettig, ook fietsen we vandaag opvallend vaak fout omdat mijn internet het niet goed doet, iets met datalimiet. Kortom de route verloopt best rommelig vandaag. Wel lunchen we met z’n allen lekker in de berm terwijl de opstijgende vliegtuigen vanuit Turijn om de hoek veel lawaai maken. In Volpiano, waar we langskomen, gaan we nog even bij het gemeentehuis langs en maken ook hier een foto en wisselen de adresgegevens uit en geven een boompje en het boskboek. Al meer dan twintig gemeenten in Italië die we kort hebben gesproken en enthousiast zijn. Als we verder fietsen merken we hoe de bergen nu echt heel dichtbij komen, ze lijken ons in te willen sluiten. En zelfs de eerste kleine hellingen moeten worden genomen, bij het stijgen moet ik de boomfiets weer terugschakelen naar de ‘slakkenstand’. Het is rond zes uur als we Avigliana binnenrijden, het eindpunt voor vandaag. We hebben afgesproken in het historische centrum, dat een stuk hoger blijkt te liggen, een flinke klim dus nog. Ik ga eerst nog even op zoek naar een geschikte garage om morgen de kruiskoppeling, die Vincent en Liesbeth vanavond meebrengen vanuit Nederland, morgen te kunnen vervangen. Ik vind twee mogelijke garages. Morgenochtend op tijd op om dat ter plekke te gaan regelen. Van Sanne hoor ik hoe onmogelijk de klim is naar het historische centrum, zeker met een fiets aan de hand. Als ik daar aankom zit iedereen er al, ons team en Vera en Leo. Wat is een biertje dan lekker, na zo’n klim. Leo en Vera vinden ons project geweldig en verrassen ons door aan te kondigen een mooie donatie aan Circle4Change over te gaan maken. Wat fijn. Omdat ook Vincent en Liesbeth vanuit Nederland zo aankomen besluiten we hier op het plein iets te eten, en pas daarna naar ons nieuwe verblijf te gaan in Susa, wat nog een half uurtje rijden is. Het toeval brengt ons in Ciclocucina, het fiestrestaurant, die ons fietsproject een geweldig verhaal vinden. Het is heel gezellig met z’n allen, ook al zijn we moe. We proosten op de Alpen die we nu bijna aan kunnen raken. Nadat we de fietsen parkeren, de boomfiets water hebben gegeven en de accu’s eruit hebben gehaald rijden we in het donker naar onze nieuwe locatie. Het is rond half twaalf als we daar arriveren. Een prima plek met een grote tuin, waar naast onze camper en auto met aanhangwagen ook de E-campers van Leo-Vera en Vincent-Liesbeth kunnen staan. We drinken nog een thee en gaan plat. Het was een lange dag. Ik hoop dat het morgen gaat lukken met de kruiskoppelingen. Eerst maar even slapen.
do 31 juli – dag 87
Met Daan rij ik even na acht uur richting Avigliana naar onze boomfiets om de kruiskoppelingen te laten vervangen. Met de boomfiets eerst naar ‘Marzano Moters’ waar ik gisterenavond langsliep op weg naar het historische stadscentrum. Meer dan anderhalf uur proberen we van alles maar uiteindelijk moeten we concluderen dat het niet gaat lukken. We krijgen de boom niet hoog genoeg om er goed onder te kunnen om de kruiskoppelingen te vervangen. Met Marzano rijd ik naar een andere garage waar ze misschien een ‘put’ hebben, dan zou het wel moeten lukken. Daar bellen ze met drie personen tegelijk naar alle garages in de omgeving, maar helaas het lukt niet, of er is geen capaciteit of de benodigde vrije hoogte is er niet. Jammer, maar wat nu? We rijden terug en nemen met een boompje afscheid van Marzano. Hij vindt het echt jammer dat hij niet kan helpen en wil ook geen vergoeding voor zijn tijd hebben. Nadat we wegfietsen beraden we ons, wat nu? Het ziet er eerlijk gezegd somber uit. En we hebben trek, we hebben nog niet ontbeten vanochtend. Het is bijna twaalf uur en toch rijden we eerst nog even naar onze laatste ‘strohalm’, garage ‘Dielle Car Tech’ die ik twee dagen geleden al had gebeld maar aangaven geen ruimte te hebben. Niet geschoten is altijd mis. Met de boomfiets naar het industrieterrein, Daan volgt met de auto. We parkeren de fiets voor de garage en de drie jonge mannen die samen de garage lijken te runnen komen nieuwsgierig kijken wat er aan de hand is. Ik vertel ons verhaal en dat zij onze enige overgebleven hoop zijn. Binnen een minuut liggen ze onder de boomfiets en twee minuten later is het duidelijk. Zij gaan dit klusje voor ons klaren. Vanaf drie uur vanmiddag kunnen ze eraan beginnen. Het geluk lijkt weer naar ons toe te vallen. Hoe fijn. We rijden naar het oude centrum om een broodje te eten. Ik schrijf op mijn laptop het verslag van gisteren en loop ook nog even bij het gemeentehuis binnen, dat naast ons staat. Een enthousiaste reactie op ons verhaal en het boskboek. Weer een gemeente aan de C4C-familie toegevoegd. Het is iets na drieën als we weer bij ‘Dielle Car Tech’ binnenlopen. En dan begint de ‘operatie’. Letterlijk. Het lijkt echt op een intensieve-uren-durende-operatie op de intensive-care-afdeling. Het gereedschap, de focus, het kijken, overleggen, afwegen en de deskundige handelingen. De boomfiets, de patiënt in deze, lijkt onder narcose en geeft geen kik. Een kleine drie uur duurt de operatie, en Daan en kijken toe. Ook de specialisten van ‘Cargo Cycling’ uit Nederland kijken via een video-call gespannen mee. De operatie verloopt voorspoedig en naar wens. En rond zes uur zit alles weer op zijn plaats, zijn er geen onderdelen overgebleven en rijdt de boomfiets met de nieuwe kruiskoppelingen veel beter dan voor de operatie. Wat zijn we blij. Het is gelukt. Dit hadden we rond lunchtijd niet durven dromen. Ook de mannen van ‘Dielle Car tech’ zijn blij en ik stuur ze meteen de foto’s die ik van de ‘operatie’ heb gemaakt. Ook ons eigen Circle4Change-team en het Cargo-Cycling-team zijn super blij. We kunnen verder de Alpen in! We brengen de boomfiets naar de plek waar we gisterenavond in Avigliana de fietsen hebben geparkeerd, en rijden van daaruit in een half uur terug naar Susa, naar ons verblijf. Moe en voldaan. Als we daar aankomen staan Richard en Yka ons op te wachten. En het heerlijke eten staat al klaar. Wat een fijne aankomst. Iedereen heeft meegeleefd vandaag. Volgens de voorbereiding van de route gaan we morgen de grens over naar Frankrijk, en we gaan beginnen aan de eerste klim. Al een flink stuk omhoog. Spannend toch?