We rijden om goed negen uur van ons verblijf weg en zien de donkere luchten al hangen, een prachtige regenboog wijst ons de weg naar Pieve del Cairo waar we gisteren de boomfiets tegenover het gemeentehuis hebben neergezet. De deur van het gemeentehuis staat open, dus stap ik samen met Daan met een verjaardagboompje en een boskboek naar binnen. Wat een enthousiaste burgermeester hebben ze hier in Pieve del Cairo, Niccolo Capittini is zijn naam. Hij vindt het echt een geweldig project en vertelt dat ze het boompje met de kinderen naast de school gaan planten. Ook vertelt hij dat het eergisteren, op 24 juli, de dag was dat wij mensen ‘de energie’ van dit hele jaar al verbruikt hebben, de zogenoemde ‘Earth Overshoot-day’. Pijnlijk toch? We maken en foto voor het gemeentehuis met de boomfiets, en meerdere mensen komen een gratis verjaardagboompje halen. Top. Daan, Yka en ik stappen op de fietsen en rijden richting Mede dat negen kilometer verderop ligt, even niet langs de rivier maar door het vlakke landbouwgebied met mais en vele rijstvelden. Ook hier vliegen de meeste vogels op als de boomfiets langskomt. De regen houdt niet op en het is voor eind juli opvallend fris met twintig graden. We fietsen dapper door ook al hebben we er natuurlijk veel liever een zonnetje bij. Maar voor de boomfiets is het wel heel lekker. Het is zaterdag en het is rustig op de weg. Flink doorweekt doen we een warm bakkie in Candia Lomelina, waar we daarna ook een foto voor het dichte gemeentehuis maken. Volgens de weersvoorstellingen blijft het nog wel een uurtje regenen. Jasje aan en door. Gelukkig klaart het geleidelijk een beetje op. Als ik zo door het landschap fiets vraag ik me af hoe ik het ‘observeren van het landschap’ het beste kan opschrijven? Ik lees het landschap graag als een ‘gesamtkunstwerk’, als een samenspel van natuurlijke krachten en menselijke activiteiten. Ik zou de observaties natuurlijk hierop kunnen focussen: hoe verhouden zich deze twee en hoe is het samenspel? De natuurlijke krachten en wetmatigheden enerzijds, en de menselijke activiteiten en invloed anderzijds. De mens is er evolutionair gezien natuurlijk nog maar pas bijgekomen, zo’n tweehonderdduizend jaar, een puber zijn we nog als soort, maar onze invloed is enorm explosief en belastend voor al onze mede-aardbewoners, vele soorten sterven uit. Maar ik wil niet beschrijven wat er allemaal misgaat, het gaat er mij om openingen te vinden die kunnen leiden tot versnelling van het herstellen van het evenwicht, zodat wij mensen verreikend worden in plaats van belastend. Maar hoe doe je dat? Een belangrijk constatering is dat het volgens mij niet aan de gewone mensen ligt. Die willen het gewoon goed doen. Ze hebben in ieder geval zorg voor hun eigen leefomgeving, dat zien we overal. Het zit hem veel meer in de systemen. Een goed voorbeeld hiervan is de landbouw: we zien dagelijks het complexe systeem van vraag en aanbod, boerenbedrijven, agro-industrie, financieringssystemen en overheidsbeleid. Het grootste deel van het landschap, zeker hier in de Po-vlakte, is gecultiveerd en in gebruik als landbouwgrond. Dat levert prachtige cultuurlandschappen op maar waarschijnlijk zit daar ook een grote boosdoender wat betreft de door de mens gecreëerde disbalans met de natuur. Het gaat er mij niet om aan te wijzen wat er fout gaat en hoe het beter moet. Wie ben ik om dat te doen. Wel wil ik graag zichtbaar maken dat heel veel mensen het beste voor hebben met de natuur en de huidige grootschalige sloop helemaal niet willen. Het is toch ronduit idioot om de enige bewoonbare planeet die we kennen, die zo uniek is, te behandelen zoals we nu doen. Hoe dom kun je zijn? En daarom fietsen wij, dwars tegen alles in, met een boom achter op de fiets 5000 kilometer, in een cirkel door Europa, en delen we verjaardagbomen uit. Plant jij ook een boom op je verjaardag? Kan onze cirkel een voorbeeld worden van hoe het ook zou kunnen? Zo mijmer ik al fietsend terwijl we Casale Monferrato binnenfietsen, de eindlocatie voor vandaag. Het is goed twee uur en we besluiten door te fietsen naar Trino, nog zo’n vijftien kilometer. Het is een prachtige route over de dijk vlak langs de Po. En ook al fietst het grind niet zo lekker het landschap is mooi en het weer is opgeklaard. De boomfiets maakt vooral met het opstarten met de dag meer knarsende geluiden, wat is dat toch? Als we in Trino aankomen plaatsen we de boomfiets met één wiel op een stoep en ontdek ik dat de kruiskoppeling, de overbrenging van de motor naar de wielen, een beschadiging heeft. Het lijkt erop dat er vet ontbreekt en bij de bar aan de overkant van de weg heeft iemand een vetspuit. Nog geen tien minuten later lig ik onder de boomfiets om de vetnippels van vet te voorzien. En ja hoor, gelukkig, het lijkt te helpen. Ik ben super blij. Wel laten we er maandag nog even door een garage naar kijken, we moeten wel veilig de Alpen over kunnen steken, en dan kunnen we meteen even langs het gemeentehuis hier in Trino, dat precies op de lijn ligt. We plaatsen de boomfiets alvast bij het gemeentehuis en rijden met de auto samen naar ons verblijf in Salice-Terme, bijna een uur rijden vanaf Trino. Terwijl Richard rijdt worden door Yka en Daan de foto’s uitgezocht die voor Polarsteps geschikt zijn en als we thuiskomen beginnen we gelijk met koken zodat we nog een beetje avond over hebben. Morgen verhuizen we naar de volgende locatie voorbij Trino. Slaap lekker.