We checken uit en laden de auto’s weer vol zoals gebruikelijk als we naar de volgende locatie verhuizen. We zijn lekker vroeg vandaag en op deze zondagochtend zitten we om kwart over negen al op de fiets. Het is nog heerlijk rustig en we kunnen lekker doorfietsen. Met Richard fiets ik zo samen door het vlakke landschap dat heel veel weg heeft van Nederland. Maar de prachtige Italiaanse stadjes verraden dat we niet in Nederland zijn. We fotograferen elk gemeentehuis dat we tegenkomen zodat we contact kunnen leggen, zoals in Castellucchio, Casatico, Bozzolo en Piadena. Al fietsend op deze rustige zondagochtend kom ik op de gedachte dat ik van mijn observaties tijdens deze tocht misschien een essay zou kunnen schrijven met als voorlopige kernvraag: Hoe gaan we om met de spanning tussen wat ik zie en wat ik weet, en de onmacht die mede daardoor ontstaat? Want volgens mij voelen veel mensen dit. En misschien is er geen direct antwoord, het lijkt mij toch goed en belangrijk om te proberen deze vraag verder uit te diepen. En hiervoor de ‘stemmen van de natuur’ te te betrekken om antwoorden te vinden. Ook het woord ‘blijgemaakten’ kwam op door alle mensen die zo blij reageren op onze boom-op-de-fiets. Zou dat een nieuwe beweging kunnen worden van mensen die op een positieve wijze naar de wereld willen kijken en daaraan een bijdrage willen leveren? Of krijg ik nu last van de zon? Een paar kilometer voor we in Piadena aankomen, en vierenveertig kilometer hebben afgelegd, hebben we nog een lastig steil stukje aan de rand van een zonnebloemenveld. En precies op dat moment komt er uit het niets een jongen aanfietsen die ons wel even wil helpen. Nergens iemand te zien en wij krijgen hulp op het juiste moment. Waar hebben we het aan te danken? We geven de boompjes nog wat water vanuit een plas op de weg en fietsen Piadena binnen waar Sanne de fiets van Richard overneemt die alvast vooruitgaat naar onze locatie in Piacenza, om boekingen voor de komende dagen voor te bereiden. De route blijft ook in de namiddag prachtig en rustig, dat wil zeggen weinig verkeer op deze zondag. Maar er is genoeg geluid. Het meeste komt van de tractoren die de pompen aanjagen voor de watersproeiers boven de maisvelden. Het landschap lijkt hier aan het infuus te liggen, een ingenieus uitgedacht systeem van watergangen met redelijk snelstromend water waardoor overal water is om te sproeien. Of dit nou zo slim is met temperaturen boven de dertig graden is weer een hele andere vraag. Het lijkt te werken. Het is rond zes uur als we Cremona binnenfietsen en de boomfiets op het centrale plein zetten tussen het gemeentehuis en de enorme kathedraal. We hebben één-en-tachtig kilometer gefietst vandaag. Helemaal top. Met de langsrijdende politie overleg ik of we de boomfiets naast het plein onder een overkapping mogen plaatsen voor de nacht, wat ze prima vinden. Daan, die ons de hele middag gevolgd heeft met de batterijen, kan niet dicht bij het plein komen en we lopen heen en weer om de accu’s en andere spullen naar de auto te brengen. Het plein is te mooi om er niet nog een klein biertje te drinken en daarna rijden we in een half uurtje naar Piacanza. Bij onze nieuwe plek is het even worstelen met de ruimte om aanhangwagen en bus naast het huis te kunnen plaatsen maar het lukt. Ondertussen wordt er met alle restjes gekookt en zijn we blij dat we niet meer de deur uithoeven. Het was een mooie zondag en we zijn weer een flink stuk verder, terwijl we toch ook nog wat boompjes hebben uitgedeeld en daarmee mensen hebben blijgemaakt.