Terwijl Daan en Richard de fietsdag voorbereiden heb ik een video call met Amsterdam over het benutten van het momentum dat is ontstaan na het Verjaardagbos op de A10. Dit is een unieke kans om het vergroenen van Amsterdam een extra impuls te geven. Hoe mooi zou het zijn als we een permanent mobiel parkbos zouden hebben in Amsterdam waarvan de bomen elk jaar vernieuwen? Een vorm van uitgesteld planten zeg maar, de bomen staan niet te wachten op de kwekerij maar in de stad. Rond half elf vertrekken we, het is al lekker warm, Richard fietst mee en Daan volgt met de auto, de bus en aanhangwagen blijven staan. In het eerste plaatsje waar we langskomen stoppen we bij het gemeentehuis. Het blijkt Precenicco te zijn en heeft 1400 inwoners. We moeten hier wel flink voor omfietsen omdat we niet over het water kunnen met de boomfiets. Na even navragen treffen we Elisa op straat, de enthousiaste wethouder van cultuur, ze komt zelfs aanrennen. Ze doen hier veel aan groen, water en klimaat, volgens de andere Elisa die de wethouder complimenten geeft. We geven de wethouder een Verjaardagboom en een Boskboek. We rijden het landelijk gebied in, het voelt polderachtig, vlak en rechte wegen. Na zo’n twintig kilometer haakse bochten komen we in Gorgo, een dorpje zuidelijk van Latisana. Bij een bar stoppen we voor koffie en geven we een boompje aan een jonge dame uit Romenië, die met haar neef op het terras zit. We bestellen een Americana, waarvan Richard en Daan denken aan koffie maar de barvrouw aan een cocktail van campari en rode martini. Dat hakte er flink in voor de lunch. We gaan in gesprek met de man van de bar en hij kent de burgermeester van Latisana, Sette Gianfranco. Het gemeentehuis zit nu dicht op vrijdagmiddag. We krijgen de adresgegevens van de burgermeester zodat we hem aan de C4C-familie kunnen toevoegen en kunnen mailen. Helemaal goed. We fietsen verder naar Latisana en nemen de brug over de Veneto-rivier. Dan zakken we langzaam richting de kust, heel vlak en landelijk en er staat een flink windje. Hollandser kan haast niet. In een dorpje San Michele al Tagliamento komen we langs een basisschool. Ook hier geven we een boompje weg. Het blijkt een zomerschool te zijn. Ze zijn zo enthousiast dat we koffie krijgen en met ons op de foto willen. In mijn beste Italiaans vertel ik de kinderen het verhaal van Circle4Change, en we laten nog zes extra verjaardagboompjes achter. Ook de twee Franse fietsers die verbaasd stopten, Philip en Marie zijn erbij, zij blijken een deel van onze route grofweg tegengesteld te fietsen. Wat een leuk toeval weer. Het is rond half vier en we krijgen trek. Toch morgen maar weer broodjes smeren om mee te nemen, het was er vanochtend niet van gekomen. Langs de weg bij een bar-achtige plek eten we een broodje, dat doet goed. Het blijkt toch verder dan we dachten. Het is nog tachtig kilometer naar Venetië, en daar willen we morgenmiddag aankomen. Dus vandaag zeker nog twintig-dertig kilometer. Het is half vijf. Moet kunnen. Op naar Caorle aan de kust. Een flink stuk tegen de wind in, met afwisselend rustige wegen en wegen met veel verkeer. Het is zes uur als we de drukke kustplaats in-fietsen. Wat een andere sfeer ineens, heel veel toerisme. We wachten een half uur bij het pontje dat maar niet wil komen. De motor blijkt kapot. Dus omfietsen, zes kilometer extra. Ineens slaat het weer om, het wordt frisser. Als we eindelijk de lange brug overfietsen komt het onweer snel dichterbij en besluiten we te stoppen voor vandaag en de boomfiets te parkeren in een rustige straat onder een grote boom. Het is mooi geweest voor vandaag, het is acht uur en we hebben achtenzestig kilometer afgelegd. Met de auto rijden we terug naar Porcenia, drie kwartier rijden. Als we met de prachtige dreigende luchten weer langs Latisana rijden besluiten we hier iets kleins te eten, hoeven we straks niet meer te koken en kan ik aan dit verslag schrijven. Het wordt pizza. Wat een mooie dag was het weer, ook al is het flink afgekoeld en regent het. Dat is weer goed voor de boomfiets en de verjaardagboompjes, zeggen we dan. Welterusten.